BEHÇET NECATİGİL’İ ANLAMAK/ engin turgut

BEHÇET NECATİGİL’İ ANLAMAK

Necatigil hep “Bile /Yazdı”
Rilke’yle aynı evde hayal tokuşturdular
“Evin Halleri”ni çağından hiç koparmadı
“Kalın Gürültüleri” sevmedi hiç
Her gün “Uygarlık Raporu” verirdi dünyaya
Bir sefertasının içindeydi dünya nimetleri
Bir böcek lambaya doğru yürüyordu
“Bir bilgece bilmezlikten geliştir “ şiirini demişti
Tutarlılık denilen tezgâhı her konu için genişti
Ne şiirinden, ne de kendinden asla ödün vermedi
Ödü kopardı toplumcuların ama Necatigil
Çağdaş şiirler yazardı da en çok yaşadıklarını söylerdi
Kimi düşünceler ona aykırıydı
Haykırmaz, sessizce gülümserdi şiirleri
Ses, sis ve giz şairiydi sanki
Sözü ve dizeyi eksiltir, “Dar Çağ”ların içine atardı
Ve şiirde gevezeliğe yüz vermezdi
Okura boşluklar bırakırdı biz içimizden yutkunurduk
Şiir görgüsü ve beğenisi lirizme doğru uçardı
Yara, hüzün, ıstırap, bir imge miydi Necatigil?
Necatigil şiirleri tam bir “Kapalı Çarşı”ydı
“Üvey sokak”lardan geçmiş, “Eski Toprak”lardan
Şiir yapmış, ironinin nabzını tutmuş, gurbet
Ve hasret gecelerinde “hikmet burcu”nun falına bakmıştır
Şiirleri “deniz fenerleri” gibi bir yanıp bir sönmezdi
İçe dönük yaşar, içe dönük yazardı
Yadsımakla, simgeyle, biraz da söylememek arasında
Gider gelirdi hayatın çarşısında sessiz
Çeviriler yaptı, radyo oyunları yazdı
Çevirdiği Rilke ve Heine şiirleri ve Malte Laurids 
Brigge’nin Notları”ndan etkilenmeyen var mıdır?
Necatigil, Türkçenin en güzel eviydi
Yoksul insanları düşünür ama zengin bir dil kullanırdı
“Solgun bir gül”e benzerdi yüzü
Bitmeyen bir sigara taşırdı dudaklarında
O sevdiklerini gurbet odasında ağırlardı
Issız bir ada gibi bakardı gözleri
İncelikli şiirlerinden barınak yapardı
Deşifre şairi olmadı hiç, kelimelere yeni
Anlam kayıkları yapardı da, kendi içinde yüzerdi
Evler, sokaklar, bahçeler, “kareler aklar “ içinde büyük bir yalnızdı
“Ürkmüş boşluktan biri inliyorsa” hiç Necatigil okumamış demekti.

Engin Turgut